سکوتم را شکست، زاری دل که در فغان بود
پرسیدم که چیست؟از ریای تو بود که نالان بود

دل تو کاش چون رخت زیبا و پاک بود
چنین رنگ و نیرنگ د ر آن بی نشان بود

به من گفتی که من شمعم تو پروانه ام باش
ندانستی که شمع بیش از پروانه سوزان بود؟

من نگفتم که سوزان باشی ، خروشان باشی
همان نیم نگا هت تحفه ای بس گران بود

در تب توسوختن ازمن،عاشقی ورسوایی از من
اندکی ناز و کرشمه از تو ، برایم قدر جهان بود

شعرسیاوش که می بینی کم وزن وکم قافیه است

شکوه مکن کز این حال بس پریشان بود